งานเขียนของผม

ทางแยก หัวใจ
ตะวันฉายแสงลงมากระทบใบหน้าของสาวน้อยผู้กำลังหลับใหล จากงานอันแสนหนักหน่วง ในคืนวานแต่วันนั้นมันทำให้เธอหนักกว่าวันอื่นๆ เพราะวิเชษฐ์ หนุ่มคู่หมั่นของเธอเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุ คราบน้ำตาที่ยังติดอยู่ระหว่างสองแก้มของเธอ เธอดูเศร้ากว่าทุกๆวันทั้งๆที่เธอเป็นคนมีอารมณ์ดี แต่วันนี้เธอดูหมดความหวัง เธอก้มลงหยิบกระดาษที่ดูสุภาพ ขึ้นมาพร้อมปากกาแท่งโปรด
         เรียน    ท่านผู้จักการ ดิฉันขอลากิจเป็นเวลา2สัปดาห์ เพื่อกลับบ้านที่แม่กลอง
                                                                                                              วราพร พวงพรรณ์
 วราพร เก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางใบพอประมาณ เธอดูเหมือน หมดอาลัยตายอยากจริงๆเธอเดินทางไปสถานีขนส่งหมอชิต เพื่อตีตั๋วลงจังหวัดสมุทรสงครามซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอ
  13.45 น. รถวิ่งตรงลงมาจากเส้นทางพระราม ๒ ด้วยความเร็ว แต่ใจจดจอของเธอนั้นไม่เร็วดั่งความเร็วของรถเลย เธอยัง หวนคิดอยู่กับวันเก่าๆ
 16.20 น. รถหยุดแล่นและจอด ณ ท่ารถ ของจังหวัดสมุทรสงคราม ตาเธอเบิกบานมากกับการที่เธอได้เห็นบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ เธอดูโล่งอกลงบ้างแล้ว เธอฉีกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากของเธอ ในระหว่างที่เธอเดินนั้นภาพเก่าๆที่เธอเคยเดินเล่นหลังจากเธอเลิกเรียน ตอนนั้นช่างเป็นภาพที่สวยงาม ภาพนั้นต่างจากวันนี้ไม่มากนัก เธอเดินข้ามถนน มุ่งหน้ามาที่ตลาดทางรถไฟ ยิ่งทำให้เธอหวนคิดถึงอดีตเก่าๆ  เธอเดินมองไปตั้งแต่ร้านแรกตลอดไปจนถึงร้านสุดท้ายแต่ตอนนี้ตลาดใกล้จะวาย อยู่แล้ว เธอมองดูนาฬิกา มัน 17.00 น. กว่าแล้ว
เธอจึงมุ่งหน้ามาที่ท่ารถสายหนึ่ง ท่ารถสายนี้เป็นที่ ที่เธอกับ เชษฐ์ ได้เดินจูงมือและเดินเล่นดั่งเช่น คู่รักทั่วๆไป แต่วันนี้ไม่มีเขาอีกแล้ว
อ้าว!  พร สียงแว่วมาทางด้านหลัง นั้นเสียง จุ๊บ เพื่อนของพร
เห้ย! เธอเป็นอย่างไรบ้าง โห้ยไม่ได้เจอกันนานเลย  ดูสวยขึ้นเป็นกองเลย ว่ะ จุ๊บ กล่าวด้วยท่าทีดีใจ
แล้ว จุ๊บ เป็นอย่างไรบ้างล่ะ  พรถาม?
ก็เรื่อยๆน๊ะ จุ๊บ ตอบ
เอ้อ แล้วนี้เธอทำงานอะไรอยู่ฉันน๊ะเหรอทำงานตรวจสอบบัญชีอยู่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพ แล้วนี่เชษฐ์ล่ะ จุ๊ปถาม?
เชษฐ์ เสียแล้ว พร ตอบจุ๊บด้วยน้ำเสียง สั่นคลอน  ฉันไม่รู้ข่าวเลยน๊ะเนี้ย แล้วเพื่อนๆคนอื่นทราบข่าวกันหรือยังว่ะพร....
คงทราบกันแล้ว  พรตอบ
รถใกล้จะออกแล้ว เราขอตัว น๊ะ เดียวไม่ทันรถ บาย จุ๊บ
พรนั่งรถสายเดิมที่คุ้นเคย สายตาเธอยิ้มแย้มให้กับคนที่นั่งมาด้วยทุกคน แต่ใครจะรู้บ้างว่าเธอนั้น ร้องให้อยู่ในใจตลอดเวลา...
สวัสดีค่ะพ่อ เอ้อ ไอ้พรเอ็งเป็นไงบ้าง ลมอะไรพัดมาว่ะ  หลายปีแล้วน๊ะเนี้ยที่เอ็งไม่กลับบ้าน สบายดีค่ะพ่อ แล้วนี่แม่ไปไหนเหรอค่ะ แม่เอ็งน่ะเหรออยู่ในสวนไปเก็บตำลึง มาต้ม บะช่อ
เหมือนพ่อจะรู้ น๊ะค่ะว่า เป็นอาหารโปรดของหนู
เออ! เรื่องไอ้เชษฐ์ พ่อเสียใจด้วยนะ
วันนี้เอ็งก็ไปช่วยงานมันหน่อยสิ เดียวเขาจะหาว่าไม่มีไม่มีใครมางานกัน ค่ะพ่อ
เดียวหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน
พร อาบน้ำชำระร่างกาย แล้วก็มุ่งมายังตู้กระจก เลือกเสื้อผ้าชุดที่ดูเรียบๆ เธอหยิบกระโปรง ยาวประมาณเข่า พอดูแล้วสุภาพและเลือกเสื้อลายลูกไม้แขนยาวออกมาใส่
ตาเธอก็มองมาที่ แหวนหมั้น ราคาไม่สูงมากนัก ที่เชษฐ์ ซื้อให้เพื่อจะถึงวันที่เขาสองคนแต่งงานกัน แต่เชษฐ์ ก็มาจากไปเสียก่อน พรเดินลงจากห้องของเธอเพื่อมุ่งมาที่รถที่กำลังจะไปงานที่วัด
19.45 น. รถมุ่งไปที่วัด ยิ่งใกล้วัดเท่าใดยิ่งทำให้เธอ ทำใจไม่ได้ สองแก้มของหญิงสาวผู้อ่อนไหวผู้นี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้สักครั้ง เมื่อเธอคิดถึงเรื่องของเธอ กับเชษฐ์ เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง ในที่สุดรถก็เทียบกับ ศาลา
ตอนนี้เธอไม่ คิดอะไรคิด เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เพื่อจะมุ่งไปยัง พิธี
ขอธูปหน่อยค่ะ พร กล่าว
เชษฐ์ เรารักกันมากน๊ะ มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของเราสองคน ที่ไม่มีวันได้รักกัน
หลังจากที่พรไหว้เสร็จพรก็ลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ ซึ่งเตรียมไว้สำหรับแขกพอถึงเวลา สวดพระอภิธรรม เสร็จพรลุกออกจากที่นั่ง เดินมาที่ท่าน้ำ หน้าวัด เธอยืนอยู่คนเดียว ในใจเธอก็ คิดว่า เชษฐ์ รอฉันด้วย ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน เป็นความคิดที่เกิดขึ้นในสมองของเธอ เธออยากจะฆ่าตัวตายตามคนรักของเธอไป เธอวางกระเป๋าสะพายลงบนพื้น  เธอก้าวท้าวลงที่บันได ขั้นแรก สอง และอีกขั้นเดียวเธอก็จะลงน้ำ
หยุด
เสียงนี้ คือเสียงที่ทำให้เธอต้องหยุดซะงัก
พร  หยุดก่อน!  เสียงพี่ วิทย์ นิ
จะทำอะไร พร
พร หยุดนิ่งอยู่พักใหญ่
วิทย์ เดินตรงเข้ามาจับมือของพรไว้อย่างแน่น
พร เธอกำลังจะทำอะไร เธอบ้าไปแล้วเหรอ เสียงวิทย์ ตักเตือนพร เสมือนเด็กน้อยที่กำลังทำผิด พี่วิทย์ มาทำอะไรที่นี่ค่ะ เสียงสั่นที่ออกมาจากพร
วิทย์  ชายหน้าตาธรรมดาที่พร ไม่เคยเห็นแม้กระทั้งความหวังดีของวิทย์
วิทย์เป็นรุ่นพี่ของพรประมาณ 4ปี  พรอาจจะไม่เคยมองเห็นความรู้สึกของ วิทย์ แม้วิทย์ จะคอยดูแลพรอยู่ตลอดเวลา แต่ใครจะรู้บ้าง โอกาศนี้จะเป็นวิทย์อีกแล้วที่ ช่วยชีวิต พร มันคงเป็นเหตุบังเอิญที่สุดสำหรับชีวิตของพร
พี่วิทย์ สบายดีไหมค่ะ พรถามด้วยสีหน้าเมินเฉย
ก็สบาย ดีน๊ะครับ แล้วพี่วิทย์ ทำอะไรอยู่เหรอค่ะ พรถาม
พี่นะเหรอ เป็นไกล์นำเที่ยวอยู่ในจังหวัดเราเนี้ยและครับ
ได้ยิน ข่าวว่า เชษฐ์ มันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ก็เลยมางานศพมัน
เดียวพี่ไปส่ง บ้าน ขึ้นมาสิครับ
ไม่เป็นไรค่ะ พรตอบ ไม่ต้องเกรงใจหรอก วิทย์ตอบรับ
รถมอเตอร์ไซค์ สไตร์ยุคคลาสสิคของวิทย์ ก็ยังทำให้พรหวลคิดไปถึงอดีตที่ผ่านมานับสิบปีได้ ตอนนั้นพิ่วิทย์ อยู่  ม.6 ส่วนพรเพิ่งจะอยู่ แค่ ม2
วันนั้นฝนตกหนัก พรยืนหลบฝนอยู่ที่ท่ารถ โดยตอนนั้นไม่มีรถผ่านมาสักคัน แต่พรอยู่ในท่ามกลางวันรุ่น เด็กช่างกลุ่มหนึ่ง
พรถูกคน กลุ่มนั้นแกล้ง แต่วิทย์ ผ่านมาเห็นเข้า จึงเข้ามาช่วยไว้ได้ จากไอ้พวกวัยรุ่นกลุ่มนั้น แล้วพี่วิทย์ ก็ให้พรขึ้นรถ แล้วขับมาส่งบ้าน ดั่งเช่นตอนนี้
พรเกาะท้ายพี่วิทย์  เหมือนอย่างที่เคย ในระหว่างทางท่ามกลางแมกไม้ที่สวยงาม ทำให้พรต้องเก็บความประทับใจในท่ามกลางสวนมะพร้าวที่ วิทย์ ได้ขับรถผ่านจึงทำให้พรคลายจากความรู้ สึกเศร้านั้นได้เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนได้
วิทย์ พาพร มาส่งที่บ้านของพร
ขอบคุณมากค่ะพี่วิทย์ ไว้มีโอกาสเจอกันใหม่แล้วกันน๊ะค่ะ
 พรุ่งนี้พรจะว่างไหมครับ   
ว่างค่ะ
ไว้เจอกันนะค่ะ พี่จะพาเราไปไหว้หลวงพ่อบ้านแหลมสักหน่อยเพื่อพร จะได้สบายใจขึ้นบ้างครับ
แล้วพรก็เดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าที่สบายใจมากกว่า ไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง
แต่พรก็ยังแผ่เมตตาและอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเชษฐ์ในคืนนี้
รุ่ง อรุณของบ้านน้อยหลัง หนึ่งที่รายล้อมไปด้วยต้นมะพร้าวและมีครองอยู่หน้า บ้าน ช่างเป็นบรรยากาศที่หลายคนอยากอยู่  ลมพัดสบายๆผ่านหน้าต่างต้องจมูกของพร พรตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ สดใส มากกว่าทุกๆวัน
พร นึกขึ้นได้ วันนี้มีนัดกับพี่วิทย์ เธอจึงรีบอาบน้ำแล้วจัดแจงแต่งตัวจนสวย แต่ในใจพรก็ยังลืม เชษฐ์ไม่ได้
แต่ตอนนี้พี่วิทย์ ทำให้เธอสบายใจได้
สวัสดีครับ พ่อ สวัสดีครับ แม่
วิทย์ เหรอลูก เป็นอย่างไรบ้างไม่ได้เจอกันนาน สบายดีไหมลูก สบายดีครับ
แล้วตอนนี้งานเป็นไงบ้างเหรอลูก
ก็ดีครับ เพราะตอนนี้จังหวัดของเราเป็นที่สนใจของของนักท่องเที่ยวมากเลยครับ งานก็เลยมีมากหน่อ
พ่อกับแม่ดีใจจัง ที่วิทย์ มาดูไอ้พรมัน พ่อเห็นมันสบายใจขึ้นหน้าตายิ้มแย้ม มันดูสนใสมาก
ไม่เหมือนกับตอนที่มันกลับยังกลับแบกโลกไว้ทั้งใบเลย ทั้งสามก็หัวเราะกัน อย่างครื้อนเครง
พ่อ ค่ะ แม่ ค่ะ หัวเราะอะไรกัน หรือ นินทา หนู
อ้าว พี่ วิทย์
สวัสดีพร
พร ตอบ สวัสดี ค่ะ
พร้อมหรือยังครับ พรแต่งตัวรอพี่วิทย์ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ
ไปกันเหอะ เดียวร้อน
วิทย์ เรียก พร พรเดินตรงไปยัง รถมอเตอร์ไซต์คันเก่า
รถอาจจะเก่าแต่พี่วิทย์ไม่เก่าตามรถน๊ะครับ วิทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
ค่ะ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ พรตอบด้วยสีหน้าที่เขินอาย
วิทย์ขับรถส่วนพร ก็ซ้อนท้าย ช่างเป็นภาพที่ใครๆเห็นก็ต่างพากันมองด้วยความอิจฉา แต่ใครจะรู้หรือไม่ว่าคนทั้งสอง คน คนหนึ่งรัก แต่อีกคนไม่มีความรักให้เขาเลย มันก็ช่างเป็นอะไรที่ดู เหมือนเส้นขนาน....
พรจับเอว วิทย์ ส่วนหน้าก็ซบที่ไหล่ สงสัยเธอคงจะมองวิวจนเพลิน ส่วนวิทย์ ก็นั่งตัวเกร็ง..
พร ตื่นๆ ถึงแล้ววิทย์กระซิบเบาๆผู้คนก็ต่างมองมาเป็นสายตาเดียวกัน
พรลืมตาขึ้น  ด้วยสีหน้าที่ตกใจนิดๆ สงสัยเธอคงหลับเอาจริงเอาจัง บนไหล่ ของวิทย์
ขอโทษทีน๊ะค่ะพี่วิทย์ พรเผลอหลับ น่ะค่ะ ก็ วิว มันสวยเลยเพลิน ไปหน่อย
ถึงแล้วพร วัดเพชร
ป่ะ เราไปไหวหลวงพ่อบ้านแหลมกัน
ค่ะ
ขอสองชุดครับ วิทย์ เดินไป ที่ หยิบดอกไม้ ธูป เทียน นี่ พร
เรา ทั้งสอง มุ่งหน้า เพื่อไปจุด ธูป เทียน เพื่อ สการะหลวงพ่อบ้านแหลม
ทั้ง สองต่าง พากันขอพร จากหลวงพ่อ
พร : ขอให้เชษฐ์ มีความสุขในทุกๆภพ
วิทย์ : ก็คงเป็นเช่นเคยสำหรับ วิทย์ เขาก็ขอให้ตัวเองสมหวังกับคนที่เขาแอบรักมานาน สักที
ทั้งสอง เดินไปที่ตัวโบสถ์ เพื่อเข้าไปปิดทอง
เราทั้งสองปิดทองเสร็จก็พากันเดินออกมา
ไปเที่ยวไหนต่อกันดีพร วิทย์ถาม?
ขับรถเล่นแล้วกันพรตอบ
ทั้งสองก็ ขับรถเล่นโดยมี วิทย์ เป็นไกด์ อาสานำเที่ยว วิทย์ ขับ พร ซ้อนท้าย
ตอนนี้วิทย์ สังเกตุสีหน้าที่เปื้อนยิ้มของพร ดูพรต่างจากพรเมื่อวานจริงๆ
เวลาอันแสนสุขช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน ตะวันค่อยๆลับขอบฟ้า แสงสีส้ม อ่อนๆกระทบสู่ใบหน้าของเราสองคน
มอเตอร์ไซต์ คันเก่า จอดอยู่ริมเขื่อน กับ ชายหญิงสองคน
พี่ถามอะไรพรอย่างได้ไหม?
ได้ค่ะ!
พรดีขึ้นบ้างไหม?
ดีมากๆเลยค่ะ พรไม่เคยคิดว่า จะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับพรอย่างเช่นวันนี้
พรจะกลับวันไหน?
ตอนแรกพรก็คิดว่าจะอยู่สัก หนึ่ง ถึง สอง สัปดาห์ แต่พรไม่แล้วค่ะ พรจะกลับพรุ่งนี้  เพราะพรสบายใจมากเลย
ไว้พร เผาศพของ เชษฐ์ ก่อนรก็กลับแล้ว
พรคงรักเชษฐ์ บ้างเลยสิครับ?
ค่ะพรตอบ
พี่ วิทย์ ค่ะ พร ขอบคุณ มากเลย
ไม่เป็นไรครับ วิทย์ตอบ
สามวันต่อมา
พร คิดในใจวันนี้เป็นวันเผาเชษฐ์แล้ว
15.00 น. พรมาเคารพศพเป็นครั้งสุดท้าย
พร กล่าวเบาๆข้างโลงของเชษฐ์ ด้วยน้ำตานองหน้า
เชษฐ์ พรจะไม่ลืมเชษฐ์ แหวนพรจะเก็บไว้แทนตัวเชษฐ์ พร ลาก่อน หลับให้สบายน๊ะเชษฐ์
พิธี ฌาปนกิจ ก็เริ่ม ขึ้น หลังเสีย พุ ดังขึ้น พรเดินไปวางดอกไม้จันทน์ แล้วพรก็เดินลงจากศาลา
พรจะกลับกรุงเทพพรุ้งนี้ เพื่อ กลับไปทำงานต่อ
เสียง ที่คุ้นเคย นั้นก็คือเสียงของ พี่ วิทย์
พี่ไปส่งบ้านนะ วิทย์ เอ่ยออกมาเบาๆ
ค่ะ
รถถึงบ้าน
พี่วิทย์ค่ะ  ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างน๊ะค่ะ ขอบคุณ จริงๆค่ะ
วิทย์ไม่มีคำพูดใด ออกมานอก จากพยักหน้า แล้วก็ยิ้มให้เธอ
หลังจากวันนั้น พรก็ กลับกรุงเทพ 
                                             สุดท้ายนี้ ไม่มีคำกล่าวใดๆจะแทนคำว่ารักเธอเสมอไป
  

 

 

l หน้าแรก l ประวัติ lแกลอรี่ l เว็บบอรด ์l

www.hotmail.com l www.google.com l www.sanook.com l